Grube Louise (1)

mozaïek van stenen en kleuren
sponzig mos
met minuscule bekertjes
tussen rode wingerdblaren
een restje witte kant
van uitgeleefde sluier

gele waaiertjes voor het raam
welkend loof van een jong boompje
in laatste opflakkering
nieuwe blaadjes aan een duizendjarige boom
die ik voor mijn meester plantte
na zijn dood
de eenzame pruimenbloesem
op zijn knoestige stam
hoeveel kalpa's is hij ons voorgegaan?

dakpannen tot juweel gemaakt
ieder foutje tot kunst verheven
in rood en goud
waar ik ook kijk
spiegels in trompe l'oeil
en de grond golft onder mijn voeten
oude zennon
val niet op je gezicht!

© jindoni
7 oktober 2009

Het verraderlijke teken van onkwetsbaarheid

de natuur schept fenomenen
die niemand kan verklaren
zwarte gaten ver buiten de horizon
die het menselijk oog ontgaan
wezens met een onstilbare honger
immense pensen nooit voldaan
langs smal benepen monden
met harten die hol resoneren: aandacht!
aandacht! en vervolgens hard terugslaan
want elke streling of genegenheid
geeft pijn in hun verlittekende vlees

nee scheiding moet er zijn revolte en strijd
vergeten en kille onrechtvaardigheid
verstorven holten in een web van leven
enkel te duiden door gewelddadig uiten
uit angst voor verstrikking in elkaar geklapt
onder de eigen zwaartekracht
gecomprimeerd tot een taaie kern
die bodemloos putten slaat breuken
en barsten in steen en weefsel
scheuren in zachte ruimte en tijd

duizelingwekkend snel roteren zij rond
zichzelf the point of no return voorbij
al wat zich dichterbij waagt wordt
in helse draaikolken gegrepen
gerekt tot het breekpunt opgeslokt
in de compacte waan van een ik
zijn dimensie oneindig klein maar
met een enorme singulariteit
waaraan geen menselijkheid ontglipt
geen glimp van licht ontwijkt

onbewogen dragers van leegte en haat
praten over scharlaken dromen
toekomstgeloof dat zij ontberen
en blanke verontwaardiging
die rechtvaardiging is enkel
pogen de gruwel te verbergen
die achter hun voorhoofd woont

© jindoni
20 oktober 2010

* "An diesem verräterischen Merkmal der Unverletzlichkeit
erkennt man ohne Mühe seine Majestät das Ich."
(Sigmund Freud)

't Nabloeien

Midden in de rogge, gevolgd door eigen spoor
van geknakte halmen, let zij op de geelgerande wolk;
tante van midden veertig, die in de kist op zolder
foto's van het internaat en haar eigen gezicht vindt.

Haar nat naar achteren geplakt, 't hoofd verhit
Uitleg van dokter, onderzoek baarmoederslijmvlies
komen terug, zodra ze haar ogen sluit en huiver;
ook hier tussen golvend koren, waarin ze vlucht,

doorweekt van de dauw, schoenen onder de leem.
en rillend onder zon van 'n vrijwel onbewolkte dag.

© C.P. Vincentius
met dank voor de toestemming

www.cpvincentius.nl
elke dag een BLOTTOMOTTO

Dieweg 10 oktober

nog eenmaal komen zij buiten en dit is de dag
geen afspraak is eraan voorafgegaan
willekeurig zoals zij verdwenen in een
vorige eeuw zonder taal noch teken
de orgels hebben sindsdien gezwegen
bazuin noch trompet heeft hen gewekt

wat deed ze hiertoe besluiten deze dag in de herfst
was het de lage zon die over de heuvel gleed
het stervend geluid van auto's ver weg
de klik van het slot in de ijzeren poort
met het bord fotograferen verboden
geen honden en neem geen aandenken mee
violet en felroze bloemen op kruis of krans
van gebroken porselein zou nostalgisch zijn
op de schoorsteenmantel mooier dan as

geluidloos bestegen zij de verbrokkelde
treden en glimlachen tegen het licht
de dames strijken hun kleren glad
de heren betasten de krul van hun snor en
kinderen pas kort uit de wieg wrijven hun ogen uit
bleke gezichten met heldere blik kijken streng
of olijk sluw of dom het spreken verleerd
lijken ouwelijk maar nog niet oud

zo wandelen zij bezadigd in de schaduw
tussen de graven en niemand die stoort
de burgemeester en welgedane notabelen
een opperrabijn met dochters één ongetrouwd
zij allen zijn verre familie terug in de tijd
zij gaan in vrede maar kennen elkaar
niet meer want het is zo lang geleden

© jindoni
11 oktober 2010

gepubliceerd op Hernehim.nl 23-10-2010:
Hernehim, thema oktober 2010: stilte, verstilling

Omnes una manet nox

de nacht is zacht van aard
zijn woorden schaars
hypnos zingt flarden van klank
verwatert kleuren
bleekt smaak en geur

sijpelend onder de schors
lekken zekerheden als melk
smelt substantie grenzen weg
zwelt en wast tot gas

de ziel leviteert zij dwaalt
door portalen van amygdalen
stroomt de brug omhoog
wervelt en wentelt in nissen
zwenkt holle oogkassen uit

demonen aan het lijf gekluisterd
weerloos als een lam
de adem gekeeld
transformeert drift tot dromen
sereen geweld, van haat ontkleed
en woede die heelt

ten laatste is onschuld gebleken
zijn zij kinderen van de chaos
lege scheepjes rusteloos warend
zoekend naar een vaderhuis

© jindoni
9 oktober 2010

*dezelfde nacht wacht ons allen (Horatius)
 

Een tijdloze tijd

omzwachteld met dekens
veilig geborgen
in de moederschoot
deint het denken vrij

......................................	de trein is Basel voorbij
	zijn chemiereuzen
	hun omheinde enclaves
	vliegtuigen op Mulhouse
	gestadig ronkt
	over eentonige sporen
	de Rijnvallei

het hoofd verdwaasd
adem schaars
geen moeten meer
in a space of flows
sluimert verdoofd
noch plaats noch tijd

......................................	'n late ooievaar in de wei
	gedender van tunnels
	door de Vogezen
	scheefhangend in een
	bocht van de Saar
	flitst een watermolen langszij

warm het bed
op de achtergrond
een herfstmotet
dauwt de hemel neder
regenen wolken recht
je denkt
zo is het maar net

......................................	lijdzaam staren
	ondergaat activiteit
	zonder verwachting onderweg
	kom je slapend aan

en 's ochtends
weer tevreden met
je rodebeertjesmok
drink je koffie
die te bitter is voor koorts

© jindoni
4 oktober 2010